Habibe Tilki UZEL
Ağlanacak halimize gülmeyi keselim!

Kısa bir süredir kıymetli memleketim Eskişehir’in havasını solumak üzere doğduğum topraklarda idim. Hiç iyi gelmez mi memleket havası? Elbette gelir. Ancak siz değerli okuyucularım ile köşe yazılarımda buluşmayı da çok özledim elbette. Memlekette olsak bile gazeteci hem yereli hem geneli takip etmekten asla geri kalmaz. Tekirdağ genelinde neler olup bitiyor en açık sözlü haliyle yazmaya devam edeceğim. Genele baktığımızda ise başka bir ülkenin varlığı çok nadir ki yazılacak, konuşulacak gündemler bu kadar hızlı değişsin…

Genele baktığımızda son günlerde herkesin konuştuğu konu özellikle de Türkiye’de yaşayan emeklilerin kaderlerine terk edildiği gerçeği. Evet, emekliye zam durumları açıklandı ve emekli yine aradığını bulamadı. Kendi üzerinden değil de vefat etmiş eşi üzerinden emekli maaşı alan kişiler için ise durum daha da vahim halde.

Markete ayak basıldığı anda cayır cayır yanan etiket fiyatları hali vakti yerinde insanlara bile fazla gelirken bu ülkenin emekli bireyleri ne yapsın, nasıl hayatlarını idame ettirsinler? Tam olarak ne olsun isteniyor? Evi kira olsun veya olmasın çok komik emekli maaşı alan bu büyüklerimiz aslında en rahat etmeleri gereken dönemde resmen sosyal anlamda garibanlaştırılıyor. Bu ülkenin emeklisi neden rahat rahat etini, köftesini, market alışverişini yapamaz hale getirildi. Torunlarına elini rahatça cebine atıp harçlık verebilmek bir insan için nasıl lüks olabiliyor? Yıllarca çalışan, didinen, hayata dair emek veren bu insanlara bu mu reva görülüyor? Hani o meşhur karikatür var ya; dünya ülkelerinin emeklileri yaz&kış tatillerinde gezerken Türkiye’nin emeklisi market market daha ucuza alış veriş edebilme mücadelesi veriyor. Bu karikatüre bakıp gülüyoruz belki oysa ağlanacak halimize gülüyoruz.

Sözün bittiği yerdeyiz deyip elimizi kolumuzu bağlamayalım. Onurlu bir yaşam ve sahip olunanı hakça eşit bölünmeye acil şekilde ihtiyacı var bu ülkenin…